Większość ludzi woli ogrody w określonym stylu, chociaż są również zwolennicy swobodnego, bardziej „naturalnego” układu. W obu wypadkach forma ogrodu określa sposób kształtowania roślin. Strzyżenie roślin wzmacnia formalność układu, natomiast ich swobodny rozwój akcentuje naturalność. Wygląd każdego ogrodu zależy jednak przede wszystkim od rozmieszczenia roślin.
Linie, które odzwierciedlają wykreślony plan ogrodu, wyznaczają krawędzie kontrastujących powierzchni. Mogą to być ścieżki, tereny użytkowe albo granice trawników lub rabat. Linie biegnące zgodnie z kierunkiem patrzenia obserwatora powodują optyczne wydłużenie. Możesz jeszcze bardziej wzmocnić ten efekt, jeśli linie te będą się w oddali zbiegać, na przykład poprzez znaczne zwężenie ścieżki. Natomiast linie, które biegną w poprzek pola widzenia, powodują optyczne poszerzenie układu.
Patrząc na pewne układy ogrodów, odnosi się wrażenie, że są statyczne, w innych natomiast jawi się ruch. Możemy przekonać się o tym, patrząc na wzory pokazane poniżej. Wybierz układ, który uważasz za najwłaściwszy. Przestronne ogrody, szczególnie te mające elementy skupiające uwagę, dobrze łączą się z układami dynamicznymi. Linie układu powinny pomagać obserwatorowi obejrzeć całość lub tylko wybrany element. Brak przykuwających uwagę punktów powoduje, że wzrok błądzi bez celu. Z drugiej strony małe, pozbawione tła i otoczone ścianami ogrody wymuszają skupienie uwagi na niewielkiej przestrzeni i dlatego powinny się charakteryzować układem statycznym.
Wybór wzoru.
Spośród ogromnej liczby wzorów większość może być zastosowana w planowaniu ogrodu. Przedstawione tutaj układy zostały nakreślone na siatce; wszystkie w tej samej skali.